"Jako gwiazda jutrzenna między mgłami i jako pełny księżyc we dni swoje świeci" - Ekkl. 50,6
I. - Zastanówmy się nad wzniosłemi cnotami, które były ozdobą życia św. Klemensa, tego ukochanego syna św. Alfonsa - Jako chłopczyk został sierotą, ojciec go odumarł; matka zaprowadziła syna, przed obraz P. Jezusa "Synu, rzekła do chłopca, wskazując mu obraz Zbawiciela, od dzisiaj On będzie twym Ojcem; staraj się zawsze iść drogą, która Mu będzie się podoba." Te słowa, użyźnione łaską niebiańską i opieką matki, padły jak nasienie na delikatną duszę Klemensa, toteż już w młodocianych latach niezwykłą oznaczał się cnotą.

"Skąd kupimy chleba, żeby ci jedli"

Cud pomnożenia chleba, jak widać z Ewangelji, miał na celu przedstawić rzeczywistą obecność P. Jezusa w Eucharystji, owszem ów cud, jak zaznaczają pisarze Kościoła, był figurą uczty eucharystycznej. Oto więc środek najskuteczniejszy, z którego za przykładem Odkupiciela, korzystać winniśmy, by zaspokoić głód błogosławionych dusz czyśćcowych. - Nawiedzajmy często Przejśw. Sakrament i uczęszczajmy do Komunji św.: starajmy się przdewszystkiem o odprawienie za te dusze niekrwawej Ofiary lub przynajmniej wysłuchajmy codziennie w ich intencji Mszy św. ile możemy, "Dzięki każdej Mszy św. mówi św. Hieronim, wiele dusz czyściec opuszcza." Według św. Grzegorza, kto słucha pobożnie Mszy św., pomaga duszom wiernych zmarłych i przyczynia się do zupełnego odpuszczenia kar im należnych.

“Wyrzucał czarta, a on był niemy”. - Łuk. 11, 14. I. - Niemy czart, o którym mówi Ewangelja, oznacza ów fałszywy wstyd, przez który duch piekielny, skoro udało mu się nas zaślepić, abyśmy nie widzieli nieszczęsnego stanu, jaki sprowadzamy na siebie przez obrazę P. Boga, stara się nas skłonić do tajenia grzechów na spowiedzi. - Szatan, tak mówi św. Jan Chryzostom, zupełnie przeciwnie, niż P. Bóg postępuje. P. Bóg daje nam wstyd, abyśmy od grzechu się wstrzymali; skorośmy jednak go popełnili, zachęca nas do spowiedzi i przyrzeka temu przebaczenie, kto się oskarży. Szatan przeciwnie zachęca do grzechu nadzieją przebaczenia, lecz po grzechu stawia nam wstyd przed oczy, abyśmy się nie wyspowiadali. Iluż wskutek tego szatańskiego podstępu już się potępiło i codziennie się potępia! Nieszczęśliwi w truciznę zamieniają lekarstwo, które nam P. Jezus przygotował najświętszą krwią swoją, i zostają skrępowani podwójnym łańcuchem - po popełnieniu jednego grzechu dopuszczają się większego - świętokradztwa. Jeśli i ty na nieszczęście masz duszę splamioną grzechem, posłuchaj co mówi Duch św.: "Nie wstydź się mówić prawdy dla dobra duszy twojej”(Ekl. 4, 24).

W Liturgii Słowa Bożego czwartej niedzieli Adwentu kontemplujemy dobroć Boga, który zapewnia nas o swoim błogosławieństwie. Tak jak przez proroka Natana Bóg zapewnił Króla Dawida, że nadal będzie mu błogosławił, tak i nam daje takie zapewnienie. Błogosławieństwo Boga dla człowieka dopełnia się w Jezusie Chrystusie i obejmuje wszystkich ludzi.

Pierwszą osobą, która w imieniu całej ludzkości najpełniej przyjęła Boże błogosławieństwo, przyjęła Jezusa Chrystusa, była Maryja. Nie dokonała jednak tego o własnych siłach, ale mocą Ducha Świętego, który na Nią zstąpił. Usłyszała od anioła słowa: „Duch Święty zstąpi na Ciebie i moc Najwyższego osłoni Cię” (Łk 1, 35). Usłyszała i uwierzyła, mówiąc: „Oto ja, służebnica Pańska, niech mi się stanie według Twego słowa”. Maryja jest dla nas wzorem otwierania się na działanie Ducha Świętego. To od niej w Roku Ducha Świętego, który rozpoczęliśmy w Kościele w Polsce, chcemy się uczyć współpracy z Duchem Świętym.